นิทานนานาชาติ : นกสีฟ้า 2

ชีอาวาเซ...โนะ...อาโอ้ย...โทริ นกสีฟ้า..นกแห่งความสุข

" พวกนกสีฟ้าที่อยู่ในห้องนี้...ทุกตัวคงเป็นแค่ภาพลวงตาทั้งหมด..แน่เลย..ส่า..สงสัยจะไม่มีนกสีฟ้า ในปราสาทแห่งนี้แล้วหละ !" เทพธิดาแห่งแสงสว่างเอ่ยแล้วก็ชี้มือไปข้างหน้า "สงสัยนกสีฟ้าคงจะหนี ไปที่ป่านั่น...มา..เราไปที่นั่นกันเถอะ "...แปลกเหลือเกิน..มีป่าปรากฏขึ้นตรงหน้าทุกคนจริง ๆด้วย แล้วทุกคนก็เดินออกจากปราสาทมุ่งหน้าไปที่ป่านั้นทันทีทันใด...แต่ว่า! เหมือนมีเมฆหมอกแห่งการ ขัดขวางเพราะก็ยังเหมือนเดิมอยู่อีกนั่นแหละ...เพราะในป่านั้น..เจ้าแมวตัวเดิมกำลังยืนพูดกับ "เจ้า แห่งต้นไม้ "..อยู่มิใช่หรือนั่น ??" ท่านเจ้าแห่งต้นไม้ ผู้ยิ่งใหญ่..จากนี้หละ..ท่านต้องแย่แน่เลย..ต่อ จากนี้จะมีลูก ๆของคนตัดไม้..จะเข้ามาทำการโค่นและตัดท่านเพื่อจับนกสีฟ้าตัวนั้น..ที่เกาะอยู่บน กิ่งของท่านในไม่ช้านี้..แล้วหละท่าน ! เรามาเตือนด้วยความเป็นห่วง " แล้วเจ้าแมวก็ชี้มือไปที่นกสีฟ้า ที่กำลังเกาะอยู่บนกิ่งของเจ้าแห่งต้นไม้ตัวนั้น...." " อะไรนะ ! เจ้าว่าจะมีลูก ๆของคนตัดไม้จะมาโค่นและตัดข้า อย่างงั้นหรือนี่ ? " เจ้าแห่งต้นไม้ ตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ ! แล้วในขณะนั้น จิรุจิรุและมิจิรุ ก็เดินทางมาถึงตรงที่บริเวณนั้นทันที " ที่นี่มี นกสีฟ้าหลงเข้ามาหรือปล่าว ? " พอสิ้นเสียงถามของจิรุจิรุและมิจิรุ..ก็มีเสียงของเจ้าแห่ง ต้นไม้ดังก้องกัมปนาทด้วยความโกรธตอบกลับมาว่า " ไม่มีทางที่จะให้นกสีฟ้ากับเจ้าทั้งหลายหรอก.. ฮึ ! " แล้วทันทีทันใดนั้น..เจ้าแห่งต้นไม้ก็บรรดาลให้เกิดลมพายุใหญ่ขึ้นมา..แล้วอะไรจะอย่างนั้น เมื่อลมพายุสงบลง..ก็เห็นพวกต้นไม้น้อยใหญ่ทั้งหมดในป่านั้นเริ่มขยับ..ขยับไปมาแล้วยืดแขนยืดขา ออกมา...และได้โปรดเถิดพระเจ้า ! พวกมันพร้อมใจกันออกลุกวิ่งพลูเข้าใส่พวกของจิรุจิรุและมิจิรุ.. ทันที..ฮี้..น่ากลัวเหลือเกิน....เร็ว..จิรุจิรุ...มิจิรุ..หนีกันเถอะ ! .... เมื่อพวกของจิรุจิรุและมิจิรุโดนไล่หนีหายออกจากป่าไปแล้ว นกสีฟ้าที่เกาะอยู่บนกิ่งของเจ้าแห่ง ต้นไม้ก็ตกใจและบินหนีหายลับไปจากป่านั้นทันทีเหมือนกัน...จิรุจิรุและมิจิรุเมื่อวิ่งหนีมาได้สักพัก ก็หยุดและพูดด้วยความเสียใจว่า " ที่ไหน? ที่ไหน? ก็ไม่มีนกสีฟ้าแน่ ๆเลย ..ฮื่อ ๆๆ" เทพธิดา แห่งแสงสว่างจึงพูดเชิงปลอบใจทั้งสองว่า " มันไม่ใช่สิ่งที่จะเจอง่าย ๆหรอกนะ..แต่มันจะต้องอยู่ ที่ไหน?สักแห่งแน่นอน..อย่าเพิ่งท้อถอยสิ...ส่า..จิรุจิรุและมิจิรุ...ที่นั่น "ปราสาทแห่งความสุข " ไปเราไปที่นั่นกันเถอะ " เทพธิดาแห่งแสงสว่างชี้มือไปข้างหน้า...แล้วก็น่าอัศจรรย์อีกแล้วเพราะที่ ตรงทางข้างหน้าของทั้งสองนั้น...ปรากฏมี "ปราสาทแห่งความสุข" ปรากฏขึ้น มิใช่หรือ?นั่น ! ที่ "ปราสาทแห่งความสุข " นั้นภายในปราสาททุกอย่างโอ่อ่าและมีแต่ของดี ๆมีค่ามากมายและ ยังมีเสียงเพลงบรรเลงขับกล่อมเจื่อยแจ้วอยู่ตลอดเวลาอีกด้วย...ตรงกลางห้องมีโต๊ะอาหารตัวใหญ่ ตั้งอยู่และบนโต๊ะนั้นมีอาหารคาวหวานและเครื่องดื่มมากมายจัดตั้งเรียงรายไว้..เหมือน กองภูเขาเลากา..เปรียบเหมือนอยู่บนสรวงสวรรค์ก็ไม่ปานเลยทีเดียว..." ที่นี่มีแต่ความฟุ่มเฟือย และของยั่วยวนใจ ทั้งนั้น...ดูเหมือนจะมีความสุขเสียเหลือเกินใช่ไหม?...แต่ถ้าอดใจไม่ได้หลง เคลิบเคลิ้มไปกับมันเข้าให้หละก็...แย่แน่ !..เพราะเพียงแค่หยิบของพวกนั้น เข้าปากแค่คำเดียว เท่านั้น..ก็จะทำให้ลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง..และจะไม่มีวันได้กลับไปบ้านของตนได้อีกเลย..และตลอด กาลเสียด้วย" เทพธิดาแห่งแสงสว่างพูดเตือนขึ้น จิรุจิรุและมิจิรุ..ถึงแม้ว่าจะอยากกินของ พวกนั้นเหลือเกิน..ก็พยายามอดใจและเดินห่างจากห้องนั้นออกมาโดยเร็ว..... จิรุจิรุและมิจิรุเมื่อเดินออกมาพ้นจาก " ปราสาทแห่งความสุข" แล้วก็มาพบ " สวนแห่งความสุข " ภายในสวนมี "เทพตัวน้อย ๆ" มากมายบินว่อนไปหมด และเมื่อพวกเทพน้อยทั้งหลายเหลือบมา เห็นทั้งสองเข้าก็พูดทักขึ้นพร้อม ๆกันว่า " ย่า..สวัสดี..จิรุจิรุและมิจิรุ " จิรุจิรุและมิจิรุ เห็นพวก เทพน้อย ทักชื่อตัวเองถูกก็ตกใจ " เอ๊ะ ! ทำไม?พวกท่านจึงรู้จักชื่อเราสองคนล่ะ ?" เทพน้อย ทั้งหลายจึงตอบมาว่า " ท่านสงสัยว่า..ทำไมจึงรู้จัก..อย่างนั้นหรือ ?..ก็เพราะเราอยู่กับท่านที่บ้าน ของท่านมาตลอดน่ะสิ " แล้วเมื่อเทพน้อยพูดจบ...ก็มีเสียงหนึ่งที่ทั้งสองคุ้น ๆเป็นอย่างดีดังขึ้น "ใช่แล้ว...อยู่กับเธอทั้งสอง มาตลอดเลยทีเดียว " เมื่อสิ้นเสียงจิรุจิรุและมิจิรุรีบหันไปมองทันที...อะไรกันนี่ ! นั่นแม่ของเขาทั้ง สองมิใช่หรือ ?..." แม่..แม่..นั่นแม่จริง ๆด้วย " ทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปหา และกอดแม่ด้วยความคิดถึง ..." แม่จ๋า..เราคิดถึงแม่เหลือเกิน..แต่ทำไม ?วันนี้แม่ถึงสวยงามอย่างนี้ล่ะ ? " มิจิรุถามขึ้นด้วย ความสงสัย ?..." ตอนที่อยู่ที่บ้านน่ะ..ยากจน ใส่แต่เสื้อผ้าที่เก่าและสกปรก..แต่ที่นี่..ตรงนี้น่ะ คือรูปร่างที่แท้จริงของแม่..จ๊ะลูก " เมื่อแม่ของจิรุจิรุและมิจิรุพูดจบก็ค่อย ๆจางหายไปจากตรงนั้น...หายไปจริง ๆไม่มีร่องรอยอะไร เหลือไว้เลย...ทั้งสองพี่น้องจึงกอดกันร้องให้ออกมาทันที.."ฮื่อ ๆๆๆๆ"...เทพธิดาแห่งแสงสว่างจึง พูดขึ้นว่า " เมื่อได้กลับไปบ้านแล้วเมื่อนั้น..ก็จะได้พบกับแม่ของพวกเธออีกอย่างแน่นอน..อย่า เสียใจไปเลย..ส่า...เรารีบไปหานกสีฟ้าต่อกันเถอะ! " ทั้งสามจึงออกเดินทางไปสู่ " ปราสาทแห่ง อนาคต " ที่ปราสาทแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นตัวปราสาทหรือสะพานและทุก ๆอย่าง..จะเป็นสีและลวด ลายเหมือนท้องฟ้า...สวยงามลานตาไปหมดเลยทีเดียว...... ภายในปราสาท มีพวกเด็ก ๆมากมาย...มากจนลานตาไปหมดและมากจนไม่สามารถที่จะนับ จำนวนได้เลยทีเดียว...เด็ก ๆพวกนั้นเดินป้วนเปี้ยนไปมากันให้เต็มห้องไปหมดเลยจริง ๆ... " ที่ปราสาทแห่งนี้ เป็นที่เฉพาะสำหรับพวกเด็กที่จะไปเกิดในอนาคตข้างหน้า เด็ก ๆจะ โดนกำหนดไว้ทุกคนแล้วว่า เขาจะต้องไปเกิดที่บ้านไหน? และรวมถึงการกำหนด ไว้แล้วด้วยว่า เมื่อไปเกิดแล้วและเมื่อเวลาเขาโตขึ้นจะต้องเป็นอะไรไว้อีกด้วย ?...โฮร่า.. ดูอย่างเด็กคนนี้สิ ! เห็นไหม ? เขาใส่หมวก ด๊อกเตอร์สีดำใบใหญ่กำหนดแน่นอนเลยว่า... โตขึ้นไปในอนาคตเขาจะต้องเป็น ครูหรืออาจารย์..อย่างแน่นอน..แล้วตรงนั้น...ได้เวลา แล้วหละ!..." คุณตาผู้กำหนดเวลา " ก็เดินออกมาแล้วเดินถือไม้ตรงไปที่ฆ้องใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ คู่กับเรือสำเภาลำใหญ่นั้น.."กอง...กอง..กอง.." ใช่แล้ว..ได้เวลาออกเดินทางแล้วหละ ! แล้วเทพธิดาแห่งแสงสว่างก็กล่าวทำลายความเงียบขึ้นว่า "ส่า...พวกเราก็เหมือนกัน...ได้เวลา ที่จะต้องกลับแล้วหละ ! " จิรุจิรุและมิจิรุจึงหันไปมองเทพธิดาแห่งแสงสว่าง คุณพระช่วย.. ที่บนมือของเทพธิดาแห่งแสงสว่างมีนกสีฟ้าเกาะอยู่นั่น..มิใช่หรือ ?นี่..จิรุจิรุและมิจิรุดีใจจน กระโดดโลดเต้น แล้วรับนกสีฟ้าที่เทพธิดาแห่งแสงสว่างยื่นส่งให้ใส่กรงทันที.." ขอบคุณ.. เทพธิดาแห่งแสงสว่าง..ขอบคุณท่านอย่างมาก " แล้วในขณะที่จิรุจิรุและมิจิรุ กำลังจะก้าวเท้า ออกไปข้างหน้า..ในฉับพลันทันทีนั้น..ทั้งสองก็เหมือนตกฮวบลงมาจากที่สูง..ตกมาลอย เคว้งคว้างอยู่บนท้องฟ้า..อยู่นี่มิใช่หรือ? "นี่เรากำลังจะตกลงไปสู่พื้นดินจริง ๆหรือนี่" จิรุจิรุรีบเอื้อมมือไปที่กรงนกสีฟ้า...แต่อะไรกันนี่อีกล่ะ..นกสีฟ้าที่อยู่ในกรงกลับกลายเปลี่ยน สีเป็นสีแดงทันทีแล้วบินหนีจากกรงไปทันทีด้วย..."ว้าย...ช่วยด้วย " ทั้งสองร้องขึ้นอย่างตกใจ... แล้วทุกสิ่งทุกอย่าง...ก็ดับวูปไปฉับพลันทันทีนั้น..เงียบสงัด...แล้ว ! ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในท่าม กลางความเงียบทั้งหมด..." ทั้งสองคนเป็นอะไร? ไปหรือนี่..ตื่นเถอะ !ลูก..โฮร่า..ตื่นสิลูก " จิรุจิรุและมิจิรุมานอนอยู่ในเตียงของตนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ?...ทั้งสองรู้สึกเหมือนโดนปลุก จึงเมื่อค่อย ๆลืมตาขึ้นมา..ก็เห็นแม่ของพวกเขา...ยืนยิ้มให้อยู่ที่ข้าง ๆเตียง..นี่..นี่มันอะไร กัน...นี่มันความฝันหรือความจริงล่ะนี่ ? " แม่..แม่จริง ๆด้วย..พวกเราออกไปตามหานกสีฟ้า ไปตามสถานที่ต่าง ๆหลายที่เลยหละ...แต่หาเท่าไหร่ ๆก็หาไม่พบสักทีเลย.." แม่จึงพูดทั้ง รอยยิ้มว่า " นกสีฟ้าหรือลูก..ถ้าที่ลูกตามหาเป็นนกสีฟ้าละก็..อยู่ในกรงนี่ไง..พ่อเขาจับมา ให้ลูก ๆ เพื่อเป็นของขวัญ "วันคริสมาส" กับลูกน่ะ " แล้วแม่ก็ยื่น "นกสีฟ้า" ให้กับจิรุจิรุและมิจิรุ..เจ้านกสีฟ้าร้อง " จิ จิ จิ "..." ฮ่า ฮ่า ฮ่า..น่ารักจังเลย แล้วก็หาพบจนได้นะนี่..จิ จิ จิ เจ้านกสีฟ้า..เราสองคนนะแม่..ไปที่ปราสาทแห่งความสุข มาด้วยหละ...แต่ว่าถึงที่นั่นจะสวยงามและน่าอยู่แค่ไหน? พวกเราก็ชอบและรักที่นี่มากกว่า ที่นี่คือบ้านของเรา..ถึงจะยากจนแล้วแม่จะใส่แต่เสื้อผ้าเก่า ๆและสกปรกแค่ไหน...เราสองคน ก็รักที่นี่...และชอบมากที่สุดในโลกเลย " แล้วตรงนั้น..ยายที่อยู่ในเมืองก็มาที่บ้านของจิรุจิรุ และมิจิรุ " โอ้ยะ..โอ้ยะ...เธอทั้งสองหานกสีฟ้าจนพบหรือนี่...ขอบคุณหนูทั้งสองมาก..จิรุจิรุ และมิจิรุ..." แล้วเมื่อหลานของยายข้างบ้านได้เห็นนกสีฟ้าแล้ว..ก็หายเจ็บหายป่วยและอาการดีขึ้นมาอย่าง น่าอัศจรรย์เลยทีเดียว...ยายที่อยู่ในเมืองเล่าให้ทั้งสองฟังว่า " วันหนึ่งยายฝันเห็นเทพเจ้า...ท่าน บอกกับยายว่า ถ้าคนที่เรารักเกิดเจ็บป่วยขึ้นมา..ให้ไปหานกสีฟ้าแล้วนำมาให้ดู..เมื่อเห็นแล้ว ก็จะหายจากการเจ็บป่วย...จริง ๆอย่างในความฝันบอกเลยหละ..เป็นความจริง..จริง ๆด้วย " จิรุจิรุและมิจิรุ เห็นหลานยายหายแล้ว..ก็จัดการปล่อยนกสีฟ้าให้เป็นอิสระ..เจ้านกสีฟ้าเมื่อ พ้นออกมาจากกรงแล้ว ก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า..ไปสู่ความเป็นอิสระ..และบินหายลับไปใน ที่สุด...แต่แม้ว่านกสีฟ้าจะจากไปแล้ว แต่เจ้านกแห่งความสุขตัวนี้ก็ยังจะบินอยู่ในใจของ เราอยู่เสมอ...และตลอดกาล....